به گزارش واحد سنجش و راه حل های رفتاری در بازار (آبسیم) بورس نیوز، حدود 43 سال از آغاز فعالیت شرکت پلی اکریل اصفهان می گذرد و در این مدت خود را به عنوان یکی از بزرگترین تولیدکنندگان نخ و الیاف پلی استر در کشور و منطقه معرفی کرد. اما واردات محصولات مشابه از خارج و جولان دلالان این شرکت را به ورطه بحران و ورشکستگی کشاند. این شرکت با تأمین مواد اولیه حدود 400 واحد نساجی، بزرگترین تولیدکننده الیاف کشور شناخته می شود. محصولات مبتنی بر استانداردهای «دوپانت آمریکا» تولید می شود و در منطقه خاورمیانه تقریبا حرف اول را می زند.
همانطور که در تصویر مشخص است، مبلغ فروش با وجود فراز و فرود، تا سال 91 در مسیر صعود قرار داشت. اما با شدت گرفتن رکود اقتصادی و کاهش قدرت خرید در سطح کشور، فروش در مدار نزولی قرار گرفت و از 2778 میلیارد ریال در سال 91 به 234 میلیارد ریال در سال 96 افت کرد.
«شپلی» به دلیل عدم سرمایه گذاری صنایع پتروشیمی کشور در این زمینه تولید اکریلو نیتریل (AN)، برای تامین ماده اولیه به آن سوی مرزها وابستگی دارد. عدم ایجاد واحد پتروشیمی جهت تولید این ماده منجر به خروج سالیانه حدود 100 میلیون دلار ارز می شود. از سوی دیگر، عدم تخصیص ارز مبادلاتی از سوی دولت برای واردات مواد اولیه، هزینه های تولید را به شدت بالا برد. به گونه ای که حاشیه سود ناخالص از 17 درصد در سال 79 در برهه ای از زمان به منفی 11 درصد تنزل یافت.
درست در زمانی که ارز مبادلاتی به «شپلی» تخصیص داده نمی شد، در طی 4 ماهه نخست سال 94 حدود 32 هزار تن محصولات اکریلیک با نرخ ارز مبادلاتی وارد کشور شد. همچنین در شرایطی که ترکیه ماده اولیه را به ایران نمی فروخت، در یک فصل از سال 94 حدود 7 هزار تن محصولات مشابه شرکت پلی اکریل از ترکیه وارد شد.
از سوی دیگر، تا سال 93 «شپلی» محصولات پلی استر به ترکیه صادر می کرد اما با افزایش تعرفه واردات این محصول، این محل درآمدی نیز از روی صورت های مالی محو شد.
مهمترین مشکل این کارخانه نبود نقدینگی است که مسیر تسهیلات بانکی برای جبران آن انتخاب گردید. همین موضوع عاملی شد تا روز به روز بر جریمه های دیرکرد و هزینه مالی افزوده شود.
ارزش دارایی ها نسبت به بدهی ها کمتر بود و این به معنای ورشکستگی است و این موضوع باعث شده تا هیچ بانکی به این کارخانه تسهیلات پرداخت نکند. زمانی که بانک‌ها تسهیلات پرداخت نکنند، شرکت به‌ناچار برای تأمین نقدینگی خود مجبور است به‌سراغ دلال‌ها برود. با حضور دلالان سود اصلی در جیب آن ها رفت و دست «شپلی» از سودهای آنچنانی خالی ماند و بیش از پیش گرفتار نبود نقدینگی شد.
در سال 95 نیز دولت وعده تخصیص 400 میلیارد ریال اعتبار به این شرکت داد که در برهه ای از زمان تنها نیمی از آن به دست شرکت رسید. هر چند که کل این مبلغ نیز گرهی از کار «شپلی» باز نمی کرد. 110میلیارد ریال از این مبلغ برای خرید قطعات و احیای خط تولید صرف شدم که به دلیل عدم واریز 20 میلیارد تومان دوم، این خط متوقف ماند.
در این میان، نه تنها دولت، بلکه سازمان بورس هم با «شپلی» راه نیامد. شرکت پلی اکریل اصفهان در نظر داشت 1185 درصد از محل تجدید ارزیابی دارایی ها، افزایش سرمایه دهد تا از ورشکستگی رهایی یابد اما سازمان بورس اوراق بهادر تهران تنها 290 درصد آن را تایید و مابقی آن را رد کرد.
تغییرات زیاد در سطح مدیریت نیز نه تنها گرهی از مشکلات باز نکرد بلکه مجال را برای رسیدن به ثبات گرفت.
به این ترتیب، همه عموامل بیرونی اثرات زیان باری را برجای گذشتند و مجموع آن اسباب زیاندهی را فراهم کرد و شرکت را تا مرحله خاموشی کامل کشاند. حذف پلی‌اکریل به‌معنی تعطیلی فعالیت بزرگترین واحد تولید نخ و الیاف پلی‌استر در ایران و جولان دلالان و ورود رسمی محصولات خارجی است.
در مجموع تمامی عوامل دست در دست هم دادند تا این شرکت قدیمی و مطرح کشور را به زانو درآورند اما...
وقتی ورق به نفع «شپلی» برمی گردد
بالاخره پس از کش و قوس های فراوان، از سال گذشته تمهیداتی اندیشیده شد تا این شرکت قدیمی کشور با بیش از 2000 نیروی کار، بار دیگر به مدار تولید بازگردد. 100میلیارد ریال از مجموع بدهی‌ها پرداخت شد و بخشودگی 118 میلیارد ریال بدهی مالیاتی دریافت گردید. خطوط تولید پلی‌استر و BNP با 60 درصد ظرفیت در حال فعالیت است و خطوط آکریلیک که بیشترین محل درآمد است، مجددا راه‌اندازی گردید.
با توجه به این که نیاز سالانه آکریلیک کشور 150 هزار تن در سال است، «شپلی» می تواند به راحتی یک‌سوم بازار را تحت سیطره خود بگیرد.
همانطور که در نمودارهای بالا ملاحظه می فرمایید، در 9 ماهه منتهی به شهریور سال 97 اوضاع رو به بهبود است. فروش شرکت به رقم 1270 میلیارد ریال صعود کرده که نسبت به ابتدای سال رشد بیش از 4 برابری را به معرض نمایش می گذارد. همچنین با کنترل بخشی از هزینه ها، سود ناخالص در حساب های شرکت به بار نشست و بار دیگر، حاشیه سود ناخالص وارد مدار مثبت شد و در رقم 7 درصد قرار گرفت.
در شرایط کنونی، اگر واردات محصولات مشابه نساجی محدودتر شود و ارز ارزان در اختیار شرکت ها قرار گیرد، صنعت نساجی کشور جانی دوباره می گیرد و به دنبال آن، «شرکت پلی اکریل اصفهان» بار دیگر به روزهای اوج خود بازمیگردد.
